Μια Βάρκα στα σκαριά...
Δείγματα της τοπικής ναυπηγικής τέχνης και παράδοσης, οι βάρκες των ελληνικών λιμνών «χτίζονταν» από ντόπιους τεχνίτες, στις αυλές του σπιτιού τους, με λιγοστά εργαλεία, ξύλα από τα γειτονικά δάση – κυρίως έλατο, πεύκο, βελανιδιά, καστανιά, ακακία, μουριά- και πολύ μεράκι. Στη Δοϊράνη χρησιμοποιούσαν το εξαιρετικής ποιότητας ξύλο δρυός που αφθονούσε στην περιοχή.
Τα ξύλα πριν χρησιμοποιηθούν βρέχονταν για να έχουν ελαστικότητα. Όταν στέγνωναν στερεώνονταν μεταξύ τους με καρφιά απλά ή σε σχήμα Π, τα γουδελέτα. Για την καλύτερη στεγανοποίηση της βάρκας, τα ξύλα της πισσάρονταν, ενώ στους αρμούς τοποθετούνταν σκοινί, ή φιτίλι από παλιά βαμβακερά δίχτυα.
Για την κίνηση των πλωτών μέσων, εκτός από κουπιά, χρησιμοποιούσαν και ένα μακρύ κοντάρι, που κατά τόπους το ονόμαζαν κούντα, σταλίκι, χαλευτήρι. Οι ψαράδες της Δοϊράνης, αντίθετα, χρησιμοποιούσαν ένα βοηθητικό κουπί, μικρότερο από τα κανονικά, τον τσεκμέ, που στερεωνόταν στην κλάπα και βοηθούσε πολύ όταν φυσούσε βαρδάρης.
Καθώς η κωπηλασία στις λίμνες ήταν δύσκολη εξαιτίας του μικρού πλάτους των σκαφών, τοποθετούνταν, συνήθως, εγκάρσια στην κουπαστή, ένα μικρό ξύλο, ο ζυγός, ή τρεχαντήρι, ή τροντίρι, στις άκρες του οποίου στερεώνονται οι σκαρμοί, τα σκαρμολίκια. Έτσι η κωπηλασία γινόταν με εξωσκάρμια. Στις βάρκες της Δοϊράνης, τα κουπιά στερεώνονταν στα σκαρμολίκια με δέρμα γουρουνιού.
Μάλιστα για να γλιστρούν και να μη στεγνώνει το δέρμα, το άλειφαν με ένα είδος λιπαντικού που κατασκεύαζαν από εντόσθια πλατίτσας.
Δέντρα από τα οποία κατασκεύαζαν βάρκες για τη λίμνη
Δραστηριότητα
Εκτύπωσε το παρακάτω αρχείο και συμπλήρωσε στα "κουτιά" τα μέρη από τα οποία αποτελέιται μια βάρκα...
