Ο γρύπος που ριχνόταν από την ακτή αποτελούσε έναν παραδοσιακό και χαρακτηριστικό για τη Δοϊράνη τρόπο ψαρέματος, για όλων των ειδών τα ψάρια.
Απαιτούσε σωματική δύναμη, ομαδική συνεργασία 10 περίπου ψαράδων και ελάχιστο εξοπλισμό: δερμάτινες μπότες, αλειμμένες με λίπος χοιρινού και μια δερμάτινη ζώνη, το κοσάκι, περασμένη στη μέση για το τράβηγμα του γρύπου. Η μέθοδος σταμάτησε να χρησιμοποιείται στη λίμνη γύρω στα μέσα του 20ου αιώνα.