Τα καλάμια των λιμνών υπαγόρευσαν διαχρονικές και άκρως αποδοτικές τεχνικές ψαρέματος. Από καλάμια οι αρχαίοι κάτοικοι της Δοϊράνης κατασκεύαζαν παγίδες για υδρόβια πουλιά , τα οποία, αφού τους έκοβαν τα φτερά, τα χρησιμοποιούσαν για να παγιδεύσουν τα ψάρια σε μάντρες.
Η μέθοδος επιβίωσε και το ψάρεμα με τη χρήση παγίδων και πουλιών αναδείχθηκε σε τεχνική τυπική των λιμνών της Μακεδονίας του 19ου αιώνα. Τα ιχθυοφυλάκια, τα βιβάρια, ή διβάρια των ψαράδων της Δοϊράνης κατασκευάζονταν μέσα στους καλαμώνες από πλεκτές καλαμωτές και χωρίζονταν σε δύο άνισα και επικοινωνούντα με θύρα διαμερίσματα. Μέσα σ’ αυτά παγιδεύονταν τα ψάρια που κυνηγημένα από τα πουλιά, αναζητούσαν το χειμώνα καταφύγιο στους καλαμώνες. Με χειρονομίες και άγριες φωνές, οι ψαράδες έδιωχναν τα πουλιά πίσω στη λίμνη για να επαναλάβουν το κυνήγι τους. Όταν μαζεύονταν πολλά ψάρια, τα ιχθυοφυλάκεια έκλειναν και οι ψαράδες, αφού παγίδευαν τα πουλιά σε έναν κύλινδρο από καλαμωτή και έκοβαν τα φτερά τους, τα άφηναν ελεύθερα κάθε φορά που ήθελαν να ψαρέψουν. Τρομαγμένα τα ψάρια, κατέφευγαν στο μικρότερο τμήμα του ιχθυοφυλακείου, η θύρα έφραζε, παγιδεύονταν και ψαρεύονταν με μια κουτάλα, κάτι σαν τη σημερινή απόχη.
Η μέθοδος στο ελληνικό τμήμα της λίμνης δε χρησιμοποιείται πια και το ψάρεμα σήμερα γίνεται κυρίως με δίχτυα και άγκιστρα. Το γρι-γρι, ο γρύπος, το πυροφάνι, το πασκί και το καμάκι, πολύ συνηθισμένες κάποτε μέθοδοι αλιείας στη λίμνη σήμερα απαγορεύονται.
